De hype voorbij.
Review door Carl Vander Maelen Muggenzifter
Laatste update op
Cyberpunk 2077 is een ambitieus epos, maar de fundamenten kraken merkbaar onder het gewicht van alle ideeën.
De Cyberpunk 2077 review van Carl kijkt voorbij de hype en vangt een glimps op grootsheid op - verborgen door heel wat problemen.
Laat me meteen duidelijk zijn: geen enkele game kan ooit de verwachtingen inlossen waar Cyberpunk 2077 voor release mee opgezadeld werd. Na The Witcher 3 en dozijnen artikels die in mythische tonen over de game spraken, hoeft het niet te verbazen dat Cyberpunk niet de Messias is die videogames eigenhandig naar een hoger niveau tilt zoals sommigen schijnbaar verwachtten. Maar het is ook niet eerlijk om de game daarop af te rekenen. Want ambitie vertoont ontwikkelaar CD Projekt Red in overvloed. Zodanig veel zelfs, dat de fundamenten van de game haast bezwijken onder de eindeloze features en details die in Night City gepropt zijn.
Meer nog dan jouw personage V of de memorabele rol van Keanu Reeves, is Night City het échte hoofdpersonage van Cyberpunk 2077. Je eerste paar stappen in deze metropool zijn adembenemend: de straten baden in neon, de hele stad is duizelingwekkend verticaal ontworpen, en in elk steegje maakt er wel iemand een louche deal. Ook vanop afstand, wanneer je de skyline van de stad ziet terwijl je in een smerig olieveld staat, blijft het je aandacht opeisen. Night City leeft en is een van de meest geloofwaardige steden ooit in een videogame.
Daar komt echter een immense kanttekening bij kijken, want de grootsheid en drukte van de stad gaan ten koste van de technische stabiliteit. Op de PlayStation 4 Pro en Xbox One X bungelt de framerate tijdens ritjes rond de 15fps, al bereiken indoorlocaties wel een stabiele 30fps. Op de normale PlayStation 4 en Xbox One is het helemaal een drama, met framerates die permanent rond de 20fps bungelen. Enkele patches hebben de framerate weliswaar verbeterd, maar doen zo goed als alle voorbijgangers tijdens het rijden verdwijnen, waardoor de metropool plots een spookstad lijkt. Weg immersie. Ook bugs en glitches zijn er bij de vleet, met als grote winnaar een glitch waarbij de game om de zoveel tijd voor een tiental seconden blijft haperen. Er is dus nog flink werk aan de winkel om de game stabiel te krijgen op de last-genconsoles.
Loopt alles technisch vlot, dan komt het pure roleplayen van Cyberpunk tot zijn recht. Zo goed als elke confrontatie kun je op talloze manieren benaderen en volledig in de traditie van immersive sims zoals Deus Ex is elke speelstijl valabel. Stealth lijkt eerst oppervlakkig, maar bloeit helemaal open wanneer je wat punten in hacking investeert en gewend raakt aan de wat onduidelijke interface voor quickhacks. Ook volledig rechttoe rechtaan een situatie te lijf gaan is een optie. De wapens klinken en voelen erg 'meaty' - vooral de shotguns zijn elke keer een plezier om te gebruiken - en het automatische cover- en leunsysteem werkt erg goed. Qua rauwe gameplay staat Cyberpunk 2077 dus zijn mannetje.
De progressie moedigt je ook echt aan om te spelen zoals je wilt en vormt meteen het hoogtepunt van het design. Enerzijds verdien je via activiteiten XP om enkele grote categorieën te verbeteren, zoals Intelligence (voor hackers) en Body (voor vechtersbazen). Anderzijds krijg je simpelweg door bepaalde vaardigheden te gebruiken Perk Points, vergelijkbaar met het levelsysteem uit The Elder Scrolls. Gebruik je constant Skills zoals 'assault rifles' of sluip je net heel veel rond, dan geven die categorieën je dus Perk Points, al hoef je die punten niet per se aan gerelateerde Skills te wijden. Het hybride systeem werkt perfect omdat het je niet enkel op een heel natuurlijke wijze progressie schenkt, maar bovendien steeds flexibel blijft. Niets moet, alles mag. Specialiseren wordt aangemoedigd, maar is nooit verplicht.
Toch wringt het vaak wanneer je in Night City op zoek gaat naar quests om ervaring op te doen. Een enorm aantal quests komen namelijk neer op 'Dood deze perso(o)n(en)' of 'Steel dit voorwerp'. Bovendien worden deze bijna nooit door goed schrijfwerk gecompenseerd. Unieke, memorabele verhalen zijn simpelweg te zeldzaam. Na de vijfde Premiejacht - en zo zijn er dozijnen - waarin je nog maar eens een vijftal bendeleden overhoop knalt, heb je het met andere woorden wel gezien. Ook de collectibles zijn bij momenten tenenkrullend slecht geschreven, met geforceerde parallellen tussen de sociale problemen in Night City en de echte wereld. Het is een enorme stap achteruit voor ontwikkelaar CD Projekt Red, zeker vergeleken met hoe zelfs de kleinste zijmissie in The Witcher 3 grappige of memorabele personages en scenario's had.
Het hoofdverhaal van Cyberpunk 2077 staat dan weer wel in positief contrast met The Witcher 3. Ondanks een onderweldigend begin, wordt de inzet aan het einde van Act 1 plots torenhoog en verandert een nieuw personage je hele perceptie op Night City. Het verhaal schuwt geen portie gruwel, maar enkele goedgeschreven en -vertolkte personages zorgen ervoor dat het nooit goedkoop overkomt. Bovendien bevat het hoofdverhaal zo goed als geen 'filler' en ga je aan een razendsnel tempo van locatie naar locatie. Een hele vooruitgang tegenover het soms tergende tempo van het hoofdverhaal in The Witcher 3 (ik kijk naar jou, Novigrad).
Toch zijn er nog veel aspecten die bij launch te wensen over laten. De kaart is werkelijk een zootje. Met een rode achtergrond en dozijnen icoontjes die zelfs banale plekken als restaurantjes aanduiden, is het vreselijk onoverzichtelijk. Ook de inventory is op console slecht ontworpen, met een veel te trage cursor en een helse interface wanneer je in je wapens wilt rondsnuisteren. Het complexe, verticale design van Night City zorgt ervoor dat de route op je minimap vaak verkeerd of onnodig lang is. En tot slot is het gekmakend moeilijk om loot op te rapen. Vooral de wapens van vijanden zijn onderworpen aan zo'n kleine 'hitbox' dat je soms pas na tien seconden een voorwerp oppikt. Het zijn stuk voor stuk onbegrijpelijke foutjes voor een ontwikkelaar met zoveel ervaring en budget.
Cyberpunk 2077 is uiteindelijk een contradictie van jewelste. Het is een waanzinnig ambitieuze game, met onvoorstelbaar oog voor detail. Tegelijk kreunen de fundamenten onder die ambitie en zijn het ironisch genoeg de details die afwerking missen. Ja, Night City is een verbluffende plek, maar het is net die grootsheid die leidt tot een kreupele framerate en meer bugs dan het gemiddelde krot in het noorden van de metropool. Ja, de combat en progressiesystemen zijn erg doordacht en genietbaar, maar tegelijk is de optionele content diep teleurstellend. En hoewel het hoofdverhaal een sterke indruk maakt, gooien de talloze bizarre designkeuzes constant roet in het eten. Cyberpunk 2077 is een ruwe diamant die nog heel wat polijstwerk kan gebruiken, al vang je zelfs nu af en toe een glimp van grootsheid op.
De Cyberpunk 2077 review vond plaats op de Xbox One X.
